Vesturslóð er ein af þessum litlu veitingastofum, sem opnað hafa á undanförnum misserum, íslenzkri veitingamennsku til nokkurrar fremdar. Hún hefur ýmsa galla og einkum þó takmörkuð markmið, en er að öllu samanlögðu ánægjuleg viðbót.
Þjónustan er ákaflega geðug og umhverfið þægilegt. Matseldin er sómasamleg, þótt greina megi, að á hana er lögð minni áherzla en á það, sem kalla má andrúmsloft staðarins. Með Vesturslóð er aðallega verið að búa til umgjörð um borðhald.
Vesturslóð reynir eins og sumir fleiri veitingastaðir að skipta um yfirbragð milli hádegis og kvölds. Í hádeginu er haft bjart og reynt að laða að viðskiptavini á þönum. Á kvöldin er skipt yfir í hálfrökkur til að fá þá, sem vilja slaka á.
Dökk furan gefur tón
Þetta lánast, einkum þó á kvöldin. Engu máli skiptir, þótt stíllinn sé einhvers staðar á milli Provence og Texas. Dökk furan upp eftir veggjum og í lofti gefur ásamt trégólfi hinn þægilega tón. Borð og stólar eru líka úr tré.
Innréttingin flippar meira í hastarlegu veggfóðri og undarlegum gervisvölum í lofti, í hnökkum frammi við dyr og í stórri nektarmynd innan um siðsama kúreka á smærri myndum. Svona bang-bang veitingahúsastíll er víst í tízku núna.
Eftirminnilegri eru þó daufar luktir á veggjum, stór ljósakróna í lofti, kerti logandi í gífurlega vaxdreyptum flöskum á borðum og einkum þó vel hirtar jólarósirnar á köflóttum dúkum, allt frekar til þess fallið að gleðja matarsinnið.
Umhverfið er þó slegið út af elskulegri þjónustu, ekki bara af hálfu eigandans, heldur líka annars starfsfólks. Og ekki bara við illræmdan höfund þessarar greinar, heldur líka við aðra gesti við önnur borð.
Kúrekatónlistin að baki var lágvær eins og vera ber. Hún heyrðist bara, þegar þögn sló á mannskapinn. Hins vegar mætti gjarna fjölga kassettum, svo gestir þurfi ekki að heyra sömu lögin þrisvar sinnum í einni matarsetu.
Fyrst og fremst grillstofa
Matseðill Vesturslóðar telur 30 fasta rétti og einn rétt dagsins með súpu á undan. Þessi áherzlumunur á föstum og lausum réttum sýndi á einfaldan hátt, að hér mátti ekki búast við neinu svifi til gastrónómískra hæða.
Margir réttir dagsins í hlutfalli við fáa fastarétti mundu hafa gefið í skyn, að í eldhúsinu væri í senn lögð áherzla á hið breytilega framboð matvæla úti í bæ og á sífrjóar hugmyndir matreiðslumanna, sem vilja ekki staðna.
Vesturslóð er fyrst og fremst grillhús, sem býður upp á ellefu grillrétti, sex aðra kjötrétti, fimm fiskrétti, fjóra forrétti, fjórar súpur og fimm eftirrétti, þar af tvo ostrétti. Flest var þetta á troðnum slóðum.
Hrátt hangikjöt kom á óvart
Hin ánægjulega undantekning var hrátt hangikjöt, sem boðið var upp á í forrétt. Það var fallega rautt, mjúkt og gott, en of salt að þessu sinni, svo sem veitingamaðurinn benti raunar á og varaði við, þegar pantað var.
Hráa hangikjötið var borið fram með dósaspergli, hrárri eggjarauðu, gúrku, tómati, steinselju og salatblaði. Það var ekki nógu þunnt skorið og náði ekki þeim gæðum, sem ég hef prófað hjá Wessmann á Sögu.
Eigi að síður var þetta frambærilegur réttur og skemmtileg tilbreytni frá hversdagslífinu. Með réttri söltun, fínum skurði og ferskri melónusneið í stað dósaspergils yrði þetta að hreinræktuðum herramannsmat.
Aðrir forréttir voru úr ríki hafsins, graflax, hörpuskelfiskur og humar. Ég prófaði hörpudiskinn, sem var sæmilegur, frystur fremur en niðurlagður. Hann var borinn fram innan um allt of mikið meðlæti á stórri og fallegri hörpuskel.
Humarinn olli mér vonbrigðum, einkar smávaxinn og bragðlaus. Hann var borinn fram í bökuðu snittubrauði með hvítlaukssmjöri. Verst var þó bragðsterk tartar-eggjasósan, sem hæfði engan veginn fíngerðu humarbragði, heldur drap það alveg.
Saltbakað snittubrauð
Súpa dagsins reyndist vera sveppasúpa fastaseðilsins, vel heit og bragðgóð. Meiri aðdáun vakti þó saltbakað snittubrauðið, volgt og gott, borið fram með smjöri. Það virtist ekki aðeins fylgja súpum, heldur einnig öðrum forréttum.
Með öllum aðalréttum var borið fram gott hrásalat, sem einkum byggðist á hvítkáli, enda komið fram á hávetur. Gúrku- og tómatbitar sáust þó í bland. Ofan á var hæfilegt magn af mildri sinnepssósu, þeirrar ættar, sem kölluð er “dressing”.
Fiskréttaskráin freistaði lítt, þótt þar mætti sjá skötusel, gellur, rauðsprettu og lúðu. Allt hlaut þetta að vera úr frysti, úr því að það var á fastaseðli. Og allt er þetta viðkvæmt fyrir frystingu, nema kannski skötuselurinn.
Hann reyndist vera sæmilega góður, með réttu bragði. Hann var djúpsteiktur í hveitihjúp úr vel gerðu deigi, en allt of miklu magni af því. Honum fylgdu hrísgrjón, niðursoðnar mandarínur, bananar, dósa-ananas, bakaður tómatur og hnetur.
Staðlað meðlæti og sósa
Öllum kjötréttum Vesturslóðar fylgdi nokkurn veginn sama staðlaða meðlætið, sæmilega ásjálegt, en of mikið. Þar var álbökuð kartafla, bakaður tómatur, hvort tveggja ágætt, grænar belgbaunir, paprika og sveppir, allt úr dós og óþarft.
Sýnishornið, sem valið var af grillréttaskránni, olli vonbrigðum. Það var sæmilega rauð kálfalund, of söltuð og of seig, borin fram með hversdagslegri béarnaise-eggjasósu, þeirri sem raunar fylgdi öllum kjötréttunum.
Kjúklingur leit vel út, þegar hann var borinn á borð. Hann var sæmilega bragðgóður, en í þurrara lagi, svo sem lenzka er hér, þegar menn passa ekki klukkuna nógu vel. Bæði kokkar og gestir hafa vanið sig á of langan eldunartíma.
Nautalund Alfredo var réttur dagsins að þessu sinni. Beðið var um hana lítið steikta, en hún kom miðlungi steikt, svo sem venja er í Ameríku, þakin óþarfri skinku. Þar fyrir utan var þetta hinn frambærilegasti matur, lítillega ofsaltaður.
Kveðjukoss kúrekans
Hápunktur prófunarinnar fólst í kryddlegnum lambalærissneiðum, mjög lítið steiktum, meyrum og ljúfum, ekki söltuðum um of. Hin undarlega skinka var enn á ferð. Hún kann að bæta matreiðsluna, en þarf ekki að fylgja með á borð.
Svo vikið sé að áhugamálum barnanna, þá voru franskar kartöflur góðar, ekta, ekki brenndar og án steikarolíubragðs. Kínversku pönnukökurnar voru þunnar og vel steiktar, með bragðsterku mauki. Og karrísósan með hrísgrjónum var einnig góð.
Eftirréttir voru lítt frumlegir, en frambærilegir, ísar, pönnukökur, ostar og djúpsteiktur camembert. Pönnukökurnar voru næfurþunnar og fínar, fylltar ís. vanilluísinn var borinn fram með heitri og ágætri súkkulaðisósu.
Hressandi eftirdrykkur var Kveðjukoss kúrekans, hvítvín hússins blandað kirsuberjalíkjör og kokkteilberi. Hvítvín hússins mun vera White Bordeaux, leiðindavín. Og ekki eru skárri hvítvín þau, sem seld eru á flöskum.
Rauðvínin eru mun betri. Húsvínið er sæmilegur Chianti frá Ruffino og hin eru Trakia og Geisweiler Grand Vin. Þá má fá glas af ágætu sérríi, Dry Sack, fyrir mat og glas af enn betra púrtvíni, Quinta do Noval, Late Bottled Vintage, eftir mat.
Miðlungsverð og einkunn góð
Réttur dagsins með súpu kostaði 85 krónur. Á fastaseðli var miðlungsverð á forréttum 36 krónur, súpum 14 krónur, fiskréttum 52 krónur, kjötréttum 89 krónur, sæturéttum 18 krónur og ostum 35 krónur. Þetta er birt með verðbólgufyrirvara.
Í verði telst mér til, að Vesturslóð sé í meðaltalsflokki veitingahúsa, það er að segja í þriðja hæsta verðflokki af fimm. Slíkt segir kannski meira en tölur um, að þriggja rétta veizla með hálfri flösku af víni á mann og kaffi kosti 159 krónur.
Vesturslóð fær sex í einkunn fyrir mat, fjóra fyrir vín, átta fyrir þjónustu og sjö fyrir umhverfi. Ef matareinkunnin er margfölduð með fimm, þjónustu- og umhverfiseinkunnin með tveimur, koma samtals út 64 af 100 mögulegum.
Það þýðir, að Vesturslóð fær 6,5 í einkunn, sem má teljast nokkuð gott. Þar með er Vesturslóð í þriðja gæðaflokki af fimm og eru gæðin í samræmi við verðið. Tilkoma matstofunnar er íslenzkri veitingamennsku til bóta.
Jónas Kristjánsson
Vikan
