Sveigðar línur
Á gestunum sést, að Hornið er notalegur staður. Fólk er yfirleitt ekki að flýta sér, þegar það sezt þar að snæðingi. Það slórar síðan lengi yfir síðasta kaffibollanum eða hvítvínsglasinu. Þetta er sjálfsagt ekki gott fyrir veltuna, en gerir staðinn að örlitlum þætti menningarlífsins.
Aðall Hornsins eru hinar listrænu og björtu innréttingar, sem eru óbreyttar og að mestu óþreyttar eins og á fyrsta degi. Stórir gluggar án tjalda lýsa því yfir, að Hornið sé í tengslum við lífið fyrir utan, sé ekki innhverfur staður.
Mjúkar blómasveigjur eru málaðar á glugga. Víðir ljósahjálmar eru í lofti, nokkuð farnir að þreytast. Hringlaga marmaraplötur eru á borðum. Stólar eru úr sveigðum rörum. Hér er beinu línunni hafnað. Þetta er eins konar gamaldags Ungstíll, art nouveau, töluvert ofhlaðinn óviðkomandi skreytingum á borð við hvítlauksrenninga og kertavaxklæddar flöskur.
Minni kröfur
Matseðillinn hleypur ekki lengur milli frönsku og ítölsku. Hann er nú á íslenzku og réttirnir eru hversdagslegri en áður var. Um leið hefur kröfuharkan í eldhúsinu minnkað lítillega. Matreiðslan er frambærileg, en ekki eins spennandi og áður.
Lasagne al Forno er að vísu enn á matseðlinum, en hefur dalað. Þessir ítölsku hveitirenningar með kjöthakki og tómatsósu reyndust í prófuninni vera sæmilegir, bornir fram með heitu heilhveitibrauði, krydduðu með hvítlauk og steinselju. Svipað brauð, en ekki kryddað, var borið fram með súpunum. Hversdagsleg seljurótarsúpa var í eitt sinnið súpa dagsins. Í annað skipti var það ljómandi góð, tær súpa með fjölbreyttu grænmeti, skemmtilega krydduð.
Skelfisksúpa með þeyttum rjóma var bragðsterk og góð. Hún hafði að geyma mikið af meyrri lúðu, kræklingi og rækjum. Allar þessar súpur voru bornar fram í skemmtilegum skálum.
Staðlað grænmeti var með aðalréttunum, hrásalat og soðnar gulrætur. Í hrásalatinu voru tómatar, gúrka, paprika, ferskir sveppir, blaðsalat og fleira, borið fram með sýrðum rjóma. Sérkennilegt var, að í annað skiptið kom það í tvennu lagi, bæði á aðalréttadiskunum og á hliðardiskum. Líklega hefur skipulagið farið úr skorðum.
Fiskur er ekki sterkasta hlið Hornsins. Pönnusteikt lúðukótiletta með ristuðum sveppum og salati var réttur dagsins í annað skiptið. Fiskurinn var fremur þurr, enda mikið eldaður og úr frystu hráefni.
Pönnusteiktur hörpuskelfiskur með papriku og ananas var hins vegar hæfilega eldaður og alveg mjúkur. Ananasbitar úr dós voru óþarfir. Rétturinn var skemmtilega fram borinn í þremur hörpuskeljum, einni með skelfiskinum, annarri með hrísgrjónum og hinni þriðju með hrásalati.
Stappan heitir “mús”
Djúpsteiktur kjúklingur með rjómasósu og frönskum kartöflum var meyr og ljúfur. Rjómasósan með honum var góð tómatsósa með sveppum. Vorrúlla var of þykk og ekki stökk. Með henni fylgdu hrísgrjón og mild karrísósa.
Pitsa með tómati, osti og nautahakki var ekki nógu góð. Botninn var ekki nógu mjúkur og fyllingin var of sparsemdarleg. Sérstaklega vantaði í hana tómata. Sem pizzustaður er Sælkerinn betri.
Nautakjöt, moðsoðið í gufu, er ekki mitt uppáhald, því að nautið verður af því þurrt og bragðdauft. En í samanburði við annað slíkt kjöt var þetta sæmilega heppnað á Horninu sem réttur dagsins. Með því fylgdu ferskir sveppir steiktir, ekki merkilegar strengbaunir, kartöflustappa, kölluð “mús” á töflunni, svo og mild og góð tómatsósa. Orðalagið “mús” er plága í veitingarekstri hér á landi.
Góð vín á lista
Vínlisti Hornsins er ekki langur, en eigi að síður í hópi hinna betri í borginni. Þar saknaði ég ekki annars en hins ódýra Trakia og hins næstum því eins ódýra Chateau du Saint Laurent. Seðillinn býr meira að segja yfir þurru sérrí og gömlu, góðu púrtvíni.
Þjónustan á Horninu er ágæt og snör í snúningum í ítölskum stíl, svipuð og verið hefur allar götur frá upphafi.
Miðjuverð þriggja súpa er 62 krónur, fimm forrétta 154 krónur, fimm fiskrétta 292 krónur, sex kjötrétta 232 krónur, níu eftirrétta 84 krónur og tíu pitsa 186 krónur. Kaffi er á 30 krónur, gott espresso-kaffi.
Súpa og aðalréttur af fastaseðli ætti að kosta um 324 krónur að meðaltali, súpa og pitsa 248 krónur. Þriggja rétta máltíð með hálfri flösku af víni á mann og kaffi ætti að kosta 614 krónur á mann að meðaltali á Horninu. Staðurinn er heldur ódýrari en Sælkerinn og Lækjarbrekka, í lægri kanti milliverðs-staðanna.
Jónas Kristjánsson
E.S. -Lesendur eru beðnir athuga, að kokkahúfur í greinaflokki þessum eru aðeins að hálfu gefnar fyrir sjálfa matreiðsluna. Á móti eru þær að hálfu gefnar samanlagt fyrir umhverfi, þjónustu og vínlista. J.K.
DV
