Leifturárás starfsliðs
“Það er bannað að skrifa upp úr matseðlinum” var sagt við hlið mér, þar sem ég sat við súpuna í Sjanghæ í hádeginu og var að skrifa niður minnisatriði úr matseðli, sem ég hafði fengið lánaðan. Þjónustan var mjög ákveðin, að ég skyldi ekki komast upp með moðreyk, svo að ég sagði til að róa manneskjuna, að þetta væri allt í lagi, hún gæti fengið matseðilinn rétt strax.
Þá fór hún fram í eldhúsgætt og kallaði: “Það er maður að skrifa upp úr matseðlinum”, svo að hinir fáu gestir staðarins máttu skýrt heyra. Síðan kom hún með kokkinn, sem virtist vera valdamaður á staðnum, og klagaði mig fyrir honum. Hann brosti vandræðalega og horfði á mig ásökunarsvip, en baðst engrar afsökunar, og hvarf, þegar ég rauf þögn mína og tjáði þeim, að þau væru að spilla matarlyst minni. Sem var laukrétt.
Ekki stafaði þessi leifturárás starfsfólks á gest af því, að matseðillinn væri eins konar viðskiptaleyndarmál. Hann er nákvæmlega eins og aðrir hversdagslegir matseðlar í vestrænum veitingahúsum, sem þykjast vera með kínverska matreiðslu. Og ekki gat tiltölulega hátt verðlag hans heldur verið leyndarmál, því að seðillinn er birtur með verði og öllu utan á húsvegg Sjanghæs. Og loks vantaði ekki seðla handa öðrum gestum, því að húsið var nærri autt.
Að baki árásarinnar hlýtur að liggja andrúmsloft staðarins, þar sem sjálfkrafa ræktast óbeit eða fyrirlitning á gestum. Sjálfur man ég aðeins einu sinni eftir að hafa áður orðið fyrir aðkasti starfsfólks í veitingahúsi og það var mun vægara en þetta. Enda er bundið í háttvísishefðum veitingarekstrar, að viðskiptavinir eru taldir saklausir, unz sekt þeirra er sönnuð.
Skömmu síðar kom ég að kvöldlagi í Sjanghæ og fékk eðlilegar viðtökur. Þá var stofnandi veitingastaðarins í eftirliti á staðnum og starfsfólk að mestu leyti annað en í hádeginu nokkrum dögum fyrr.
Ógnarlangur matseðill
Matseðillinn er ógnarlangur, að vestrænum hætti Kínahúsa. Þar er fyrst ein síða með ýmsum föstum hádegisréttum, svo og súpu og rétti dagsins. Almenna framboðið er næst, á mörgum síðum. Það skiptist í ýmsar deildir eftir grundvallarhráefnum. Matreiðsluaðferðirnar endurtaka sig svo í sífellu milli deilda. Til dæmis er boðið upp á súrsæta sósu með nærri öllum réttum. Aftast eru loks nokkrar síður með ýmsum samsetningi heilla máltíða fyrir hópa, til dæmis fyrir fjóra saman.
Sjanghæ hefur flutzt úr kjallara upp á jarðhæð, þar sem áður var Café Gestur og einu sinni Askur. Ég hef áður sagt frá efasemdum mínum um innréttingar Gests, sem hafa haldizt að mestu leyti, þar á meðal óþægilegu og ljótu básarnir fremst í húsnæðinu.
Til að sýna, að veitingastaðurinn sé kínverskur, hefur verið bætt ofan í innréttingarnar ýmsu dóti úr plasti, svo sem drekasúlum milli salarhluta, gylltum ferningum í lofti, rauðum skrautrenningum við veggbrún, kínverskum ljósakrónum og vegglömpum, svo og fleiru í slíkum dúr. Stíllinn var mun hreinlegri og betri í kjallaranum, þar sem Sjanghæ var áður til húsa.
Gólfteppið var afar óhreint í hádeginu, þótt ekkert væri vott að veðri úti, en í kvöldheimsókninni var svo skuggsýnt inni, að ég sá ekki, hvort teppið var óhreint. Á borðum eru þær efnisrýrustu þurrkur, sem ég hef komizt í tæri við, fremur óhentugar í kínversku borðhaldi.
Grænt te ekki til
Fyrri metnaður Sjanghæs hefur dofnað á fleiri sviðum. Í einni heimsókninni var ekki unnt að fá grænt te og hlýtur sá skortur að vera heimsmet eða jöfnun á heimsmeti í kínverskum veitingarekstri. Á gamla staðnum man ég eftir margs konar te. Og þar voru líka bornar fram kertaljósaplötur til að halda te heitu, en ég varð ekki var við slíkt á nýja staðnum. Hitaplöturnar, sem settar voru á borðið, voru ekki ætlaðar tenu og komu ekki til skjalanna fyrr en að áliðnu borðhaldi og köldu te um kvöldið og alls ekki í hádeginu. Prjónar eru fáanlegir, ef óskað er eftir.
Krupuk nefnist stökkt brauð með votti af rækjubragði, sem gott er að nota sem lystauka fyrir mat. Það var frambærilegt í Sjanghæ, borið fram með miklu af súrsætri sósu rauðri, sem bar brauðið ofurliði. Þykk maís-súpa var undarlega sæt hveitisúpa með miklu af smábitum kjúklinga og maís. Soðin hrísgrjón, sem fylgdu öllum aðalréttum, voru rétt elduð og snarpheit.
Vorrúllur staðarins voru snarpheitar og góðar, með þunnri og stökkri skurn, bornar fram með súrsætu sósunni, sem áður er nefnd, svo og ýmiss konar grænmeti. Steikt hrísgrjón með eggi voru vel heppnuð. Súrsætar rækjur, stórar og meyrar, voru bezti matur staðarins, í fylgd með ananas úr dós.
Nauta-sjopsúei var fremur seigt, hlaðið breiðum sveppahlemmum, kúlusveppum og öðru grænmeti. Kjúklingur með bambusspírum, sveppum, papriku og möndluflögum dró í bragði einkum dám af flögunum, en var samt frambærilegur. Lambakarrí var meyrt og gott, en rosalega kryddað. Peking-önd var betri, enda var hún í senn afar meyr og hóflega krydduð.
Fjórar tegundir kínverskra ávaxta úr dósum voru á boðstólum sem eftirréttir. Guava var bezt, síðan lichee, en mango var sæmilegt og rambuteau sízt.
Leyndarmálið varðveitt
Í Sjanghæ kostar kvöldmáltíð með te 1.480 krónur, ef samsettu seðlarnir eru notaðir, og 1.425, ef fólk raðar sjálft saman þremur réttum. Súpa, te og einn réttur dagsins kosta í hádeginu 795 krónur. Eurocard er ekki tekið gilt. Á kvöldin fylgdu ágætar málsháttakökur með reikningnum.
Af tillitssemi við óupplýst leyndarmál staðarins verður ekkert birt úr matseðlinum að þessu sinni.
Jónas Kristjánsson
DV
