Ítrekaður vandi Áslaugar Örnu Sigurbjörnsdóttur þingmanns í dómgreindarbresti á umhverfinu felst í skorti á mati á afleiðingum orða. Þegar hún kvartaði yfir að mega ekki kaupa hvítvín með humrinum, fattaði hún ekki, að humar er utan buddu almennings. Umræðan snerist upp í rík sjálfstæðisbörn í Garðabæ, sem vildu kaupa humar. Ekki um verzlunarfrelsi, heldur um óhóf ríkisbubba. Þegar hún leitaði að löglausu horfi á blóðug slagmál í sjónvarpi, datt hún í sama fattleysi. Umræðan snerist upp í gráðugan vilja hennar að rjúfa eignarétt. Verndað ungmenni í Garðabæ skortir dómgreind á lífið í landinu utan þorps yfirstéttarinnar.
