Serbaher er alls ráðandi í Kosovo. Drukknir dátar fara um nauðgandi, brennandi og myrðandi að vild. Þyrlur Serba eiga alls kostar við skæruliða Kosovara, af því að flugmenn Atlantshafsbandalagsins hætta sér ekki niður úr háloftunum þá sjaldan þeir komast á loft.
Markmið Atlantshafsbandalagsins var að koma í veg fyrir þjóðahreinsunina í Kosovo. Það hefur mistekizt. Nató hefur tapað þessu stríði og reynir að hefna sín á Milosevic Serbaforingja með sprengjuárásum, sem ekki hefta brjálsemi Serbahers í Kosovo hið minnsta.
Leiðtogar hins sigraða og smáða bandalags hittust um helgina í Washington til að fá nýjar söguskýringar frá spunameisturum flagarans í Hvíta húsinu. Lítið kom úr þeim sorgarfundi annað en veik von um, að samstaðan í Serbíu bresti áður en samstaðan í Nató brestur.
Ekki er hægt að segja, að tapaða stríðið hafi verið gagnslaust. Fljótlega neyðir það vesturveldin til að endurmeta stöðu fimmtugs hernaðarbandalags, sem koltapaði fyrsta stríðinu, sem það háði. Eftir Kosovo er óhjákvæmilegt að stokka upp spilin í rykföllnu Nató.
Engar áætlanir voru til um eitt eða neitt og því síður neinar varaáætlanir, ef eitthvað færi öðruvísi en ætlað var. Ekkert var vitað um hugsanir og ráðagerðir Milosevics og meðreiðarmanna hans. Ekki hafði einu sinni verið fylgzt með fréttaskýringum í fjölmiðlum.
Vopnabúnaður Atlantshafsbandalagsins reyndist vera meira eða minna ónothæfur. Flugvélarnar komast vegna veðurs ekki á loft nema þriðja hvern dag að meðaltali. Hittni er sáralítil eins og í Írak. Sprengjurnar lenda jafnvel í Búlgaríu eins og þær lentu í Íran í fyrra.
Lykillinn að lausn málsins er að átta sig á, að Milosevic og menn hans meta ekki velgengni sína í steypu, tækjum eða olíu. Þeir meta hana í landi. Þeir hafa náð landi frá Kosovurum og kæra sig kollótta um, þótt Nató skemmi ýmis mannvirki í hefndarskyni.
Arftakar Atla Húnakonungs og Timúrs halta eru á steinaldarstigi. Því er ekkert innlegg í málið að reyna að sprengja þá inn á steinaldarstigið. Þeir nota loftárásirnar til að þjappa um sig trylltri ofstækisþjóð, útrýma efasemdarmönnum og gera nágranna valta í sessi.
Tony Blair, forsætisráðherra Bretlands, hefur áttað sig á staðreyndum málsins og árangurslaust reynt að fá starfsbræður sína í tapliðinu til að hefja undirbúning landhernaðar. Á sorgarfundinum í Washington kom í ljós, að stefna hans náði ekki fram að ganga.
Samt er landhernaður tiltölulega auðveldur. Hermenn Serba eru upp til hópa illa þjálfaðir drykkjurútar, sem kunna fátt annað en að níðast á almenningi. Það ætti að vera létt og löðurmannlegt fyrir herlið auðríkjanna að valta yfir þá á einni viku með litlum tilkostnaði.
Landhernaður er eina vopnið gegn andstæðingi, sem metur velgengni sína í landi einu saman. Landhernaður er eina leiðin fyrir Nató til að verða trúverðugt að nýju eftir hrakfarir eins mánaðar lofthernaðar. Landhernaður er eina leiðin að markmiðum bandalagsins.
Að því loknu er heppilegast fyrir Nató og bandamenn þess í Austur-Evrópu að taka héruðin Kosovo og Vojvodina af Serbum, sameina Kosovo Albaníu og Vojvodina Ungverjalandi og læsa landamærum þess sem eftir er af aldagamalli uppsprettu vandræða Balkanskagans.
Serbar geta þá nauðgað hver öðrum og myrt hver annan og brennt hver ofan af öðrum á bak við gaddavírsgirðingu, sem verndar umheiminn fyrir æði þeirra.
Jónas Kristjánsson
DV
