Stuttbuxnadrengir og lögmenn slúbberta hafa lengi reynt að víkka hugtak einkamála. Þeir vilja láta það ná yfir óskylt, svo sem peninga og glæpi. Stafar auðvitað af, að slúbbertar eru annað hvort í fjármálum eða glæpum eða hvoru tveggja. Þessi túlkun er andstæð lýðræði, sem virkar aðeins í gegnsæju samfélagi. Því er fjármála og glæpa hvergi getið í stjórnarskrám sem einkamála. Ekki heldur í þeirri íslenzku. Því eru tekjur og skattar, eignir og glæpir ekki einkamál. Ófært er líka að líta á tekjur, skatta, eignir og glæpi sem sameiginlegt einkamál ríkis og viðkomandi slúbberts.

Samkomulag er í samfélaginu um, að fjölmiðlar segi fréttir aðeins að vissu marki. Ekki sé fjallað um mál, sem rétttrúnaður hefur ákveðið, að lúti bannhelgi. Af því að samfélagið vill hafa hóf á lýðræði, vill sérstaklega takmarka gegnsæi. Lýðræði byggist auðvitað á sem mestu gegnsæi. Til þess að fólk hafi burði til að breytast úr þegnum í borgara. Gegn þessu hafa risið forsjárhyggja og vandamálafræði. Þessi sjónarmið vilja ákveða, hvernig og hvað sé birt í samfélaginu. Talsmenn þeirra eru sammála slúbbertum um, að fólk eigi að fá sem minnst að vita. Í sumar verður tekizt á um skattskrár.

SEinkennileg er árátta Fréttablaðsins að falsa súlurit á forsíðu. Það á að sýna, að blaðið sé mesta og bezta blað landsins. Tölurnar eru réttar, en súla Fréttablaðsins er ýkt. Ef súlur Moggans og 24 stunda eru réttar, þá sýnir súla Fréttablaðsins yfir 80% lestur. Það er blekking, á að vera 60%. Súlurit eiga að sýna staðreyndir betur tölur geta gert. Þarna þarf að lesa örsmáar tölur til að skilja sannleikann. Þetta er gamall vandi frá upphafi blaðsins. Ég var þar í hálft ár og reyndi án árangurs að stemma stigu við áráttunni. Hún var inngróin. Hef aldrei heyrt haldbæra skýringu á henni.

Morgunblaðið lokaði bloggsíðu, af því að þar birtist sannleikur um íslam. Músin í fjölmiðlaheiminum lét undan kvörtunum og hótunum um málsókn. Hrædda blaðið upplýsti ekki, hverjir kvörtuðu og hverjir hótuðu. Í öðrum fjölmiðli voru leiddar líkur að framtaki framámanna í hópi múslima. Við eigum rétt á að vita, hverjir kvörtuðu yfir sannleikanum. Og hverjir hótuðu að siga lögfræðingum á hann. Var það formaður félags múslima eða aðrir stjórnarmenn félagsins? Það gengur ekki, að dólgar vaði nafnlausir á skítugum skónum yfir grundvallarreglu vestræns nútíma: Að sannleikurinn geri okkur frjáls.

Útlendingar frömdu 17% afbrota á höfuðborgarsvæðinu árið 2007, þótt þeir séu aðeins 4% af íbúum svæðisins. Þetta kom í ljós í rannsókn Rannveigar Þórisdóttir félagsfræðings. Þeir fremja fjórum sinnum fleiri afbrot á mann en innfæddir gera. Þetta er þveröfugt við það, sem fjölmenningarstefnan fullyrðir. Aðstandendur hennar hafa ranglega sakað fjölmiðla um að segja meira frá afbrotum útlendinga en innfæddra. Það hefur líka verið afsannað með rannsókn Magnúsar Heimissonar fjölmiðlagreinis. Hornsteinar félagslegs rétttrúnaður hafa reynzt vera sandur einn. Sem menn hafa stungið höfðinu í.

Fjölmiðlar taka þátt í félagslegum rétttrúnaði. Sumir þeirra ganga langt í að þyrla upp ryki til að dylja sannleikann. Þannig hafa aðeins 24 stundir sagt frá þeirri niðurstöðu rannsóknar, að útlendingar fremji fjórum sinnum fleiri afbrot á mann en innfæddir. Morgunblaðið segir í dag frá ráðstefnu félagslegs rétttrúnaðar um stöðu innflytjenda. Segir frá erindi Rannveigar Þórisdóttur, en sleppir niðurstöðu hennar: Að útlendingar fremja fjórum sinnum fleiri glæpi en innfæddir. Þessi fölsun Elvu Bjarkar Sverrisdóttur blaðamanns stafar af, að niðurstaðan þóknast ekki félagslegum rétttrúnaði.

Ég er sannleikurinn, segir Páll Magnússon útvarpsstjóri efnislega um kynbundinn launamun dagskrárstjóra sjónvarps. Hann segir vera “skýrt”, að kynbundinn launamunur finnist ekki hjá Ríkisútvarpinu. Vill samt ekki gefa upplýsingar um launamun dagskrárstjóra. Hann berst raunar gegn því með kjafti og klóm. Kærunefnd upplýsingalaga hefur úrskurðað, að honum beri að veita þessar upplýsingar. En Páll neitar samt. Hann telur menn ekki þurfa að sjá gögnin. Ekki frekar en Tómas þurfti að sjá naglaförin. Nóg sé bara að treysta sér. Þannig er Páll æðri en Kristur, er leyfði Tómasi að þreifa.

Vesæll Mogginn hefur lokað bloggi Skúla Skúlasonar á blog.is. Vegna hótana ónafngreindra manna um málsókn. Skúli hafði ekki gert neitt annað en að skrifa sannleikann um íslam. Frumstæða karlrembutrú, sem fær iðulega útrás í ofbeldi. Konur og börn eru þar lægra sett en karlar. Kominn er tími til að kveða fastar að orði um vandræðin, sem fjölmargir múslimar valda öðrum. Fjöldi múslima veður fram í frekju og yfirgangi, heimtar afsökunarbeiðnir, meðal annars á Íslandi. En finnst sjálfum allt í lagi, að þeim sé hótað lífláti, sem segja satt um ofbeldishneigð íslams. Þær hótanir segja nóg.

Ég býst við, að enska verði orðin aðalmál Íslendinga eftir aldarfjórðung. Hún er orðin aðalmál í bönkum og útrás. Hún einfaldar hlutina í vísindum, viðskiptum og tómstundum. Við munum samt berjast við að halda áfram að nota íslenzku. Hún er ekki bara söguleg staðreynd. Einnig er hún hressandi tungumál, sem keyrir hratt á virkum sagnorðum, ef menn kjósa að nota hana þannig. Íslendingasögur eru á hröðu og virku tungumáli, einnig síðari skáldrit Halldórs Laxness. Ekkert er til fyrirstöðu, að íslenzka nýtist vel í framtíðinni sem nútímanum. En þægindin eru knýjandi afsökun fyrir ensku.

DV upplýsir, að menn geti fengið liðsinni Kastljóss við að setja upp þætti fyrir sig. Til dæmis í tengslum við árshátíðir. Það er gert í framhaldi af daglegri útsendingu. “Við mundum aldrei gera þetta fyrir peninga”, segir Þórhallur Gunnarsson. Ég trúi slíku mátulega. Ef Ríkisútvarpið þjónustar einkaaðila, á það sjálft að fá borgað fyrir það. Það á hvorki að vera bisniss starfsmanna þáttarins né gjöf þeirra til fyrirtækja úti í bæ. Auðvitað er skítafýla að þessu eins og sumu öðru, sem Kastljós tekur sér fyrir hendur. Þar er líka of mikið um auglýsingar á fólki og fyrirtækjum.

Leitt er, að Boston Now er hætt að koma út. Líka er vont, að Nyhedsavisen í Danmörku dró saman seglin. Upp gekk ekki fín formúla frá Fréttablaðinu um að tvinna saman góðum fréttum og víðtækri dreifingu. Í Danmörku er flóknara en hér að komast í póstkassa fjölbýlishúsa. Og Boston Now var strax ekki dreift í hús, heldur í samgönguæðum. Eins og önnur fríblöð. Furðu hratt misstu íslenzkir útgefendur áhugann. Boston Now var selt heimamönnum, sem lögðu það orðalaust niður. Danskir aðilar hafa komið í rekstur Nyhedsavisen og dregið úr þjónustu þess. Íslenzka formúlan virðist ganga miður erlendis.

Þegar dagblöð eru dauð, hver á þá að flytja okkur fréttir? Tæpast fáum við ígildi dagblaðafrétta í sjónvarps-fréttatímum, sem jafngilda tveimur síðum í dagblaði. Tæpast fáum við það í bloggi á vefnum. Þaðan kemur lítið brot nýrra frétta. Enginn annar miðill getur komið í stað dagblaða. Fréttirnar, sem við lesum á vefnum, eru að öllum þorra á vefsíðum, sem dagblöð halda úti ókeypis. Þau eru eini aðilinn, sem hefur mannafla fyrir sérgreinar í fréttaöflun. Þau eru eini aðilinn, sem getur séð þjóðfélagi nútímans fyrir nauðsynlegum fréttum. Samt eru þau dauðans matur. Það er þér að kenna.

Ég birti um daginn nokkrar tölur úr launakönnun blaðamanna, sem birtust í Blaðamanninum, tímariti blaðamanna. Þær sýndu, að ómenntaðir blaðamenn hafa að jafnaði 35 þúsund króna hærri laun en þeir, sem hafa BA eða BS gráðu. Formaður félagsins, Arna Schram segir fráleitt hjá mér að halda fram, að menntaðir blaðamenn séu verri en ómenntaðir. Hún færir alls engin rök fyrir því, ekki einu sinni hálf rök. Hún er bara að bulla út í loftið. Ég stakk upp á, að munurinn fælist í lakari íslenzkukunnáttu langskólafólks. Verið getur, að aðrar skýringar séu betri. En Arna kom alls ekki með neina.

Í Bandaríkjunum eru auglýsingar um fasteignir, bíla og atvinnu komnar á vefinn. Framhjá vefsíðum fjölmiðlanna. Dagblöðin hafa tapað þessari ódýru seðlaprentun. Íslendingur eru eins netvæddir og Bandaríkjamenn og ættu því að hafa stigið yfir þröskuldinn. Sem betur fer fyrir dagblöðin hefur það aðeins gerzt í bílunum. Mogginn er enn þykkur af atvinnu á sunnudögum og af fasteignum á mánudögum. Óhjákvæmilegt er, að þetta fari að breytast. Það er bara náttúrulögmál, að flokkaðar auglýsingar eiga heima á vefnum. Mun koma sér illa fyrir Fréttablaðið. En verður endanlegt reiðarslag fyrir Moggann.

Dagblöð njóta ekki sannmælis. Fólk treystir sjónvarpsfréttum betur en dagblaðafréttum. Þótt dagblaðafréttir séu margfalt fleiri og töluvert viðameiri en hinar. Ein fréttasíða í dagblaði er eins og heill fréttatími í sjónvarpi. Þótt dagblöð eigi 95% af allri rannsóknablaðamennsku. Meira að segja minnkar traust á dagblöðum, sem stunda beztar rannsóknir, samanber Washington Post í Watergate-málinu. Áhorf á sjónvarpsfréttir minnkar að vísu jafnmikið og áskriftir að dagblöðum, en hrunið kemur verr við dagblöð. Fólk lamar því miður langbezta fréttamiðilinn með langbeztu rannsóknirnar.