Enn erum við orðin heimsfræg. Núna vegna kosninganna. Sumir af helztu fjölmiðlum heims furða sig á frumstæðum stjórnmálum Íslendinga. Þetta eru uppsláttarfréttir í Guardian, Financial Times og Süddeutsche. Á Norðurlöndum hafa Politiken, norska og sænska ríkissjónvarpið flutt rækilegar fréttir um málið. Almennt eru miðlarnir hissa á, að Panama-prinsarnir Bjarni Benediktsson og Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skuli enn vera í framboði. Hvarvetna erlendis væru slíkir bófar sjálfkrafa úti í yztu myrkrum. Hér auglýsa þeir sig sem hornsteina stöðugleikans og flytja fávitum ævintýraleg loforð. Landið er fagurt, en þjóðin verður sér ævinlega til skammar.

Við höfum tvenns konar þverstæðar myndir úr kosningabaráttunni:

1. Við viljum nýju stjórnarskrána – Nýja stjórnarskráin er ekki til
2. Hækkum tekjur fátæklinga – Hafið þið ekki séð veizluna drengir
3. Endurræsum ókeypis heilsuþjónusta – Þjóðin er heilsugóð
4. Færum skattbyrði af fátækum – Brauðmolar falla af borði ríkra
5. Bjarni er bófi samkvæmt gögnum – Það eru stolin gögn
6. Þjóðin fái aðild að þjóðareignum – Snertið ekki við pilsfaldaliðinu
7. Sjálfstæðisflokkurinn hækkaði ótal skatta – Hí á Skatta-Kötu
8. Ríkir taka fé úr þjóðfélaginu og fela – Ríkir fjárfesta í framförum
9. Minnkum ójöfnuðinn – Hvaða ójöfnuð?
10.Hér er allt í skralli – Ísland er bezt í heimi

Sú, sem er vinstra megin, er töluvert raunsærri.

Því meira sem fjallað er um ósæmilegt brall forsætisráðherra í skattaskjóli aflandseyja, því hærra rís fylgi Sjálfstæðisflokksins í skoðanakönnunum. Því meira sem hlegið er að fyrirhugaðri seðlaprentun Wintris-sjónhverfingamannsins, því hærra rís fylgi Miðflokksins. Samtals þriðjungur þjóðarinnar lætur sér ekki bregða við augljós rök og flykkist að sölumönnum snákaolíu. Meðan svo er, verður þjóðinni ekki bjargað. Hún mun í tímans rás lenda í öðru hruni, þar sem kemur í ljós nýtt skítabrask, sem hún mun sætta sig við. Ísland mun ekki komast inn í vestrænan nútíma, heldur velkjast um úthaf gengismála á fúnum árabát krónunnar.

Af þeim flokkum, sem ná mönnum á þing, eru fjórir helmingaskiptaflokkar. Báðir hefðbundnu helmingaskiptaflokkarnir hafa fjölgað sér með kynlausri æxlun og eru orðnir fjórir. Sjálfstæðisflokkurinn hefur getið af sér Viðreisn og Framsókn hefur getið af sér Miðflokkinn. Samanlagt hafa flokkarnir fjórir væntingar um helming þingmanna. Vinstri flokkarnir eru hættir að tala um Katrínu Jakobs og farnir að mála Panamagreifana (andskotann) á vegg. Minnir dálítið á síðustu kosningar, þegar sæludraumurinn breyttist í martröð fortíðar, sem nú hefur tvöfaldazt. Við erum aldeilis ekki búin að bíta úr nálinni með okkar bófa og bjána.

Ég er enginn sérstakur aðdáandi Viðskiptaráðs, en eitt nytsamlegt hefur það gert, borið saman skattastefnur flokkanna. Segir, að Miðflokkurinn sé með „áberandi óskýrustu stefnuna“. Skýra stefnu hafa tveir, Sjálfstæðisflokkurinn og Píratar, sem ganga þó sinn í hvora áttina. Sigmundur Davíð fær í samanburði Viðskiptaráðs algera falleinkunn. Miðflokkur hans er búinn til utan um einn sjónhverfingamann og mútara, sem byggir skýjaborgir til að láta kjósendur halda sig fá gefins pening. Tólf prósent kjósenda eru nógu ruglaðir og gráðugir til að gína við skrautflugum hans. Fólkið, sem ekkert skilur, en lætur auðveldlega heillast.

Gunnar Smári Egilsson lýsir vel stjórnmálaástandinu með samlíkingu við brotna fjölskyldu. Alkóhólistinn (Sjálfstæðisflokkurinn) kemur heim fárveikur eftir langvinnan brennivínstúr til Panama. Kvartar yfir, að engir peningar séu til á heimilinu og heimtar afréttara. Ofurmeðvirk fjölskyldan (aðrir flokkar) tiplar um á tánum til að styggja ekki sjúklinginn og koma sér í mjúkinn hjá honum. Hann er nefnilega höfuð fjölskyldunnar. Við má bæta, að í fylgd hans frá Panama kom drykkjufélaginn (Miðflokkurinn). Sá býðst til að strauja gullkortið hans afa og gefa viðstöddum af því, enda þjálfaður í slíkum sjónhverfingum. Líður svo skjótt að næsta hruni …

Fésbók er full af dæmum fólks um andstöðu stjórnvalda við öryrkja, aldraða, veika og húsnæðislausa. Þetta er allt nákvæmlega rakið í tölum. Birtist okkur sem rótgróið hatur á smælingjum. Ráðherrar geta ekki meðtekið, að fólk sé að reyna að lifa af skiptimynt. Sama hvar í flokki þeir eru, þá ljóma þeir af sjálfsánægju. Gera enga tilraun til að mæta almenningsálitinu með öðrum tölum. Vísa bara í gervigröf frá fjölþjóðlegum stofnunum auðgreifa og valdagreifa og frá innlendum valdagreifum. Hatur stjórnarþingmanna svo grunnmúrað, að það er rökhelt. Í mörgum tilvikum hafa þeir aldrei kynnst fólki, sem þarf að reyna að lifa á skiptimynt.

1. Nýja stjórnarskráin afgreidd
2. Opin skjöl og opnir fundir
3. Skattaþyngd frá fátækum til ríkra
4. Ókeypis heilsa – ókeypis menntun
5. Frjáls uppboð á leigu aflakvóta
6. „Sparkassen“ að þýzkri fyrirmynd
7. Almenningur í stjórn fyrirtækja
8. Rökfræði og siðfræði kennd
9. Undirbúin borgaralaun
10.Frelsi – jöfnuður – bræðralag

Sumir flokkar bjóða sum þessi atriði og enn færri meina nokkuð með loforðum sínum. Píratar komast næst þessum lista.

Ég hefði sagt mig úr þjóðkirkjunni eftir illa grunduð ummæli Agnesar biskups Sigurðardóttur. Var bara búinn að því áður. Hún hafnar þeirri skoðun nútímans, að vernda þurfi uppljóstrara. Sú skoðun er víðast lögfest á Vesturlöndum. En fyrir henni eru allar uppljóstranir þjófnaður. Það er svona gamaldags íhald eins og þjóðkirkjan var. Ekki einu sinni prestar eru hennar skoðunar. Betra væri, að hún héldi sig við að hamast í vörn og sókn í peningamálum, svo sem drátt á fiski í vötnum og önnur hlunnindi. En léti siðfræðingum eftir að gefa álit á siðferði. Þjóðkirkjan á sífellt á hættu að dragast aftur úr þjóðfélagi á framfaraskeiði.

Mér finnst mat á loforðum hafa um of yfirtekið kosningabaráttuna. Fólk tekur alls konar próf til að finna samsvörun með sér og flokkum eða frambjóðendum. Hafið þið ekki fattað, að orð eru oftast lygi í pólitík? Flokkur og frambjóðandi lofar öllu fögru, en hyggst ekki efna neitt af því. Efndi Sjálfstæðisflokkurinn eitt loforða sinni eftir síðustu kosningar? Það er ekki til marklausari iðja en að bera orð frambjóðanda saman við skoðanir þínar. Auðvitað skipta gerðir máli, ekki orð. Auðvelt er fyrir þig að sjá, að þeir, sem hafa verið í stjórn síðustu fjögur ár, eru ónothæfir. Einkum D, en líka C og A, B og M. Þetta er allra einfaldasta mál.

Bjarni Benediktsson hefur í rúman áratug verið í braski um vanhelg sambönd sín í bönkunum. Ætlaði sér að græða á húsum í Macao, sem síðan reyndust vera í Miami. Á öllum stigum sagði hann rangt frá málavöxtum. Hann var í öllu því gráa, sem erlendis telst siðblinda, sem hæfi ekki pólitíkusi. Hann gekk um bankana, færði til peninga, flutti yfir í gjaldeyri og allt annað, sem venjulegir kúnnar gátu ekki. Á mörgum sviðum var hann siðvilltari en Sigmundur Davíð, sem lýgur fremur skýjaborgum um að gefa kjósendum fé. Farðu burt Bjarni, þú átt ekkert erindi hér lengur í þessu landi. Og mundu eftir að taka Sigmund Davíð með þér um borð.

Leifar fjórflokksins eru enn öflugar eftir að hafa hundrað sinnum spilað rassinn úr buxunum. Samtals eru þeir orðnir sex flokkar eftir klofning Sjálfstæðis og Framsóknar, með alls um 80% stuðning þjóðarinnar. Skýrara dæmi er ekki unnt að finna um dauðaþrá íslenzku þjóðarinnar. Eftir hverjar efnahagslegu hamfarirnar á fætur annarri, þráir þjóðin að umfaðmast af tveimur ríkisbubbum með stolið fé í skattaskjóli á aflandseyjum. Siðblinda þjóðarinnar er orðin aðhlátursefni víða um heim. Íslendingar hafa lítið í höfðinu, en geta spilað bolta. „Was man nicht im Kopf hat, hat man in den Beinen,“ segir þýzka spakmælið um okkar furðulegu þjóð.

Þú er kjósandi. Búinn að fá nóg af bófum og jafnvel fjórflokknum öllum. Búinn að fá nóg af súkkulaðidrengjum Engeyinga og Kögunar. Búinn að fá nóg af gerðum, sem ganga þvert á gefin loforð. Búinn að fá nóg af skattleysi þeirra allra ríkustu og annarra, sem safna haugum af gjaldeyri í skattaparadísum aflandseyja. Búinn að fá nóg af hruni af mannavöldum. Búinn að fá nóg af húsnæðisleysi ungs fólks. Búinn að fá nóg af skerðingum aldraðra og öryrkja. Búinn að fá leið á endalausu leyndó í kerfinu og bönkunum. Unga fólkið hefur af eigin hvötum stofnað flokk til að leysa vanda nútíðar og framtíðar. Píratar eru flokkur, sem hefur lausnir.

Ríkisútvarpið hefur útbúið kosningaspil, sem gerir fólk kleift að bera sig saman við flokka og frambjóðendur. Samt er spilið gagnslaust. Gerir ráð fyrir, að yfirlýsingar og loforð flokka og frambjóðenda séu marktæk. En það eru þau ekki. Ef við tökum hina deyjandi ríkisstjórn sem dæmi, þá reyndust verkin vera öfug við loforðin, ekki bara hjá bófaflokknum. Sama verður uppi á teningnum núna. Sá, sem samsvarar sig við Bjarna Ben eða Sigmund Davíð verður fyrir vonbrigðum eftir kosningar. Kosningaspil Ríkisútvarpsins er ágætis dægradvöl, en gefur jafnframt í skyn, að orð muni standa. Það er einmitt einkenni orða, að þau standast ekki.

Ekki að ástæðulausu beinist kosningabarátta bófaflokksins sérstaklega að Katrínu Jakobsdóttur. Í fyrsta lagi hefur hún mun meiri kjörþokka en Bjarni Benediktsson fjárglæframaður. Í öðru lagi kemur á óvart, að fylgi skefst af bófunum beint til Vinstri grænna, án viðkomu í öðrum flokkum. Vinstri græn hafa nefnilega hagað kosningabaráttunni þannig, að hún er alls staðar og hvergi. Ekki mikið fyrir nýja stjórnarskrá, ekki heldur uppboð á veiðileyfum. Mestu máli skiptir þó, að bófaflokkurinn er eins skattafíkinn og hann sakar Katrínu um. Munurinn er sá, að bófarnir vilja leggja á fátæka, en Katrín vill færa byrðina yfir til hinna ríku.